Goed doen voor een ander

De euforie van 'de Kleinegeit' was van korte duur. Het volgende project hijgde alweer in mijn nek. Dit project betreft een boek met interviews met oudere mensen. Zij hebben vaak de mooiste verhalen.

Vorig weekend heb ik mijn schoonmoeder Hanna (79 jaar) uitgehoord. Ze wist niet veel te vertellen, zei ze. Maar eenmaal op de praatstoel kwam ik bij het uitwerken van haar verhaal op 2783 woorden. De conceptversie mocht 1000 tot 1500 woorden bevatten. Ik wilde het verhaal ombouwen, want een opeenvolging van gebeurtenissen is natuurlijk niet interessant. 

Daar kwam de onervarenheid met non-fictie om de hoek kijken. Ik wilde de feiten houden zoals het was gebeurd. Ik liep hartstikke vast en had nog vier dagen tot de deadline. Ik wilde één dag uit het leven van mijn schoonmoeder beschrijven en daarin alle gebeurtenissen verwerken. De informatie besloeg decennia. Ik wist niet hoe ik het aan moest pakken.

Uiteindelijk belde ik Hanna en vroeg haar naar de kleinste details uit het dagelijks leven in 1945.  Mijn beeld van Hanna werd steeds scherper. Mijn vingers vlogen over mijn toetsenbord. Het resulteerde in een dag uit haar leven in 2500 woorden. Ik killde al mijn darlings en was apetrots dat ik mijn conceptverhaal van 1499 woorden kon inleveren. 

De IJssel

Hieronder mijn verhaal 'De IJssel' dat ik heb voorgelezen bij het literair café op woensdagavond 13 september in de Vroolijke Frans te Brummen en dat door Jan Terlouw als beste werd beoordeeld:

Ik leerde hem kennen in Deventer. Als kind bracht hij me geluk en verwondering. Hij kwam nog niet zo dichtbij, maar ik wist wie hij was. Soms was hij kurkdroog, dan weer liep hij over van enthousiasme. Andere keren was hij wreed, de volgende dag juist vriendelijk en rustig. Als een vader begeleidde hij mij als ik vanuit de stad naar huis fietste.

Ik werd volwassen en verhuisde naar Zutphen. Daar zocht ik hem op. Niet dat ik dit bewust deed. Elke dag opnieuw moest ik mijn hoofd boven water zien te houden. Er waren geen zekerheden, de meeste waren me afgenomen, anderen had ik van me af gegooid. In die tijd zat mijn hoofd vol met dubio’s, kniezen, piekers en dubbers. Op de wegen die ik bewandelde stonden hongerige beren en boze mensen. De wereld had zich tegen mij gekeerd.

Hij niet. Hij was er altijd. Hij oordeelde nooit. Hij was het warme bad dat mijn verkrampte spieren liet ontspannen. Hij was de verkoelende douche voor mijn oververhitte hoofd. Zijn temperament ging de strijd aan met mijn gevoel. Hield ik mijn woede in, dan smeet hij juist zijn zwarte golven wild en genadeloos tegen de kribben. Was mijn hoofd als een flipperkast, waar gedachten als magnetisch geladen balletjes onwillekeurig doorheen stuiterden, dan presenteerde hij zich als een zilveren lint, dat vreedzaam tussen de groene uiterwaarden slingerde. Keer op keer spiegelde hij mij de mooie kanten van het leven voor.

Hij reikte mij de antwoorden op mijn vragen aan, zonder te spreken. Hij gaf me wijze adviezen, die ik met plezier opvolgde. Hij schonk mij nieuwe levenskracht. Hij confronteerde mij met donkere kanten die ik van mijzelf nooit had willen zien. Dan weer toverde hij het mooiste in mij tevoorschijn. Hij leerde mij mezelf kennen. Hij leerde me vrienden te worden met mezelf.

Hij is de vriend waar ik altijd van op aan kan. Hij is er altijd en laat me nooit vallen. Hij is niet perfect, ik weet dat hij ook minder goede kanten heeft, maar ik wil ze niet zien en ik zoek ze niet op. Ik ben de IJssel slechts dankbaar voor wat hij mij heeft geleerd.

Zie hier een uitgebreid verslag van RTV Veluwezoom over deze avond, waarin ik genoemd word als prijswinnaar en waarin de toespraak van Jan Terlouw over klimaatbeheersing uitgebreid beschreven wordt.

'Kleinegeit'

Gisteren was het literair café, waarin ik in mijn vorige blog vertelde.

Mijn achterban had inmiddels beide verhaaltjes die ik had geschreven gelezen en ze waren het er unaniem over eens dat het eerste verhaaltje het meest tot de verbeelding sprak.

Jan Terlouw opende de avond met een heel boeiend verhaal over klimaatverandering. 
Na de pauze begon het open podium met als thema De IJssel. Jan Terlouw zou de voordrachten beoordelen. Ik moest het opnemen tegen allemaal dichters en zelfs tegen iemand die zijn teksten zong.

De winnaar van het laatste literaire café sloot traditioneel af met een grappige column. Jan Terlouw dacht na welke bijdrage hij het best vond. De auteur hiervan zou de aanmoedigingsprijs ‘de Kleinegeit’ in de wacht slepen.

Uiteindelijk was dit spannende moment eindelijk gekomen. Natuurlijk was onmogelijk om te kiezen, maar aangezien hij zichzelf een prozaïst noemt, koos hij voor...het verhaaltje van Klaartje Gras. Ik wist niet wat ik hoorde. Het was de eerste keer dat ik meedeed en ik won gelijk de hoofdprijs. Ik liep naar het podium en nadat ik de heer Terlouw de organisatie hartelijk had bedankt, nam ik vol trots mijn prijs in ontvangst.

Natuurlijk is mijn verhaal op dit blog te lezen onder de titel ‘De IJssel’.

Kiezen

Het is bijna zover, aanstaande woensdag ga ik tijdens het open podium van het literair café, waar ik de vorige keer over vertelde, voorlezen uit eigen werk. 
Thema: ‘de IJssel’. Jury: Jan Terlouw. Aanmoedigingsprijs: 'de Kleinegeit’.

Ik vertelde al dat ik flink had zitten brainstormen. Gaandeweg ontstond het idee om de IJssel voor te stellen als een oude vriend. Dit verhaaltje is bijna poëtisch. Voor mezelf is dat wennen, ik ben wat onzeker over deze tekst. Hoewel een tekst over een rivier zich goed leent voor beeldspraak, heb ik zelf het gevoel dat de tekst erg overdreven is.
Dus begon ik opnieuw. Deze keer stelde ik mijn herinneringen centraal in een column. Ook dit stuk roept vraagtekens op: in hoeverre spreken mijn memoires anderen aan? Het zijn alledaagse gebeurtenissen, heel basaal beschreven. Waarschijnlijk knap saai.

Welk verhaaltje moet ik kiezen? Zal ik nog iets nieuws verzinnen? Zal ik een van de twee stukjes herschrijven? Ik heb nog de tijd. Gelukkig kan ik terugvallen op mijn trouwe achterban. Ik wacht nog op hun antwoord.

Na woensdag plaats ik de verhaaltjes op mijn blog en laat ik weten welk stuk ik uiteindelijk heb gekozen. En of ik 'de Kleinegeit’ in de wacht heb gesleept natuurlijk!

Klaartje leest voor uit eigen werk

Over anderhalve week lees ik voor het eerst voor uit eigen werk tijdens een literair café bij mij in de buurt. Op deze avond zal een schrijver (in dit geval Jan Terlouw) vertellen over zijn werk en daarna mogen een aantal mensen iets voorlezen dat zij zelf hebben geschreven. Naderhand zal de schrijver bekendmaken welk verhaal, column of gedicht hem het meest aanspreekt. De auteur hiervan wordt beloond met 'de Kleinegeit’.

Uiteraard hoop ik dat ik deze aanmoedigingsprijs in de wacht sleep. De avond heeft als thema ‘De IJssel’. Ik heb hier nog nooit eerder over geschreven, dus moet ik nog iets verzinnen.

Van de week heb ik in de trein, op weg naar mijn werk, al flink zitten brainstormen. Ik wil een column gaan schrijven over de tijd dat ik een zware burn-out had en ik oneindig veel kilometers langs de IJssel heb gelopen om mijn gedachten enigszins te ordenen en mijn verleden een plek te geven. In mijn volgende blog vertel ik jullie hoe ik de aantekeningen van de brainstorm ga gebruiken voor de column.

Welkom!

Leuk dat je mijn blog bezoekt. Mijn naam is Klaartje Gras. Al sinds jaar en dag is schrijven mijn grootste hobby. Ik vind het heerlijk om het leven van mijn personages flink overhoop te gooien zodat ze de weg kwijtraken in hun door mij verzonnen wereld.

Een tijdje geleden besloot ik dat het tijd was om meer mensen te laten delen in mijn enthousiasme. Een blog is een geweldig middel hiervoor.

Hou jij ook van schrijven, dan zou ik zeker doorlezen. In mijn blog staat in beschreven waar ik mijn inspiratie uit haal en hoe ik die gebruik voor de verhalen die ik schrijf. Ook lees je waar ik tegenaan loop met schrijven, want het gaat natuurlijk niet altijd van een leien dakje.

Hou je meer van lezen? Ook goed! Er is op mijn blog genoeg van mijn eigen werk te vinden. Neem gauw een kijkje en vergeet niet om een reactie achter te laten. Veel plezier!