Pagina's

zondag 29 oktober 2017

Als blikken doden konden...

Hij komt overtuigend over, maar ik weet dat hij liegt. Zijn handen rusten in elkaar gevouwen op de tafel terwijl hij ons team vertelt dat Elze ziek is. Je zou hem bijna geloven.

Als ik vorige week niet de tranen van Elze had gedroogd, nadat ze eindelijk de moed bij elkaar had geraapt om mij in vertrouwen te nemen, was dat waarschijnlijk ook het geval geweest. Ik heb Elze beloofd het voor me te houden, maar het gaat niet vanzelf.

Mijn hoofd voelt warm. Het ontploft bijna van de opgekropte spanning. En als blikken doden konden…

zaterdag 28 oktober 2017

NaNoWriMo

De voorbereidingen voor mijn NaNoWriMo zijn in volle gang. NaNoWriMo staat voor National Novel Writing Month. Een initiatief dat uit Amerika is overgewaaid naar Nederland en waarbij het de bedoeling is dat je in één maand een ruwe versie van een boek schrijft van minimaal 50.000 woorden. De NaNoWri-maand is november. Logisch, want dit is een donkere maand. Buiten is het nat, koud en winderig. Heerlijk weer om te schrijven.

Bij de officiële NaNoWriMo maak je een account aan op een website. Je ziet hoeveel mensen er meedoen en uit welk land ze komen. Heb je je doel bereikt dan krijg je daarvoor een badge op je homepage. Ik heb dit wel overwogen, maar het geeft me teveel druk. Mijn novembermaand is dit jaar al redelijk volgepland. Naast het schrijven heb ik een vriend, kinderen en een fulltime baan met twee uur reistijd per dag. Wil ik het volhouden, dan moet ik mijn grenzen goed in de gaten houden. Ik doe wat ik kan op de dagen dat het kan. Hopelijk is mijn boek dan eind november al voor een groot deel af.

Waar mijn boek over gaat en hoe het schrijven ervan mij afgaat zal ik in de volgende blogs met jullie delen.

donderdag 26 oktober 2017

Mijn verhaal in een boek!

Van de week natuurlijk snel de ‘Enge verhalen bundel’ besteld, waar mijn verhaal ‘Stalker’ in gepubliceerd is. Wat bijzonder om je eigen naam en je eigen verhaal in een boek te zien staan. Dit smaakt naar meer! 

De eerste zin moest je kiezen uit de volgende drie beginzinnen van verschillende schrijvers:
1. Haar aanwezigheid is een lang bewaard geheim (Thomas Olde Heuvelt)
2. Haar lichaam verstrakte en haar oogleden trilden (Suzanne Vermeer)
3. Ik voel de blikken prikken in mijn rug (Saskia Noort)

Ik koos voor de beginzin van Saskia Noort.

Uit de ‘Enge verhalen bundel’ van ‘heel nederland schrijft’

zaterdag 21 oktober 2017

Mijn verhaal 'Stalker' ook gepubliceerd

Gisteren kreeg ik een mail van Heel Nederland Schrijft waarin ik geïnformeerd werd dat het verhaal Stalker, dat ik heb geschreven voor de Enge Verhalenwedstrijd van HNS gepubliceerd is in een bundel. Daar ben ik natuurlijk ook heel blij mee en heel trots op.

De bundel is hier te bestellen, maar uiteraard kan je er ook bij je plaatselijke boekwinkel naar vragen.

vrijdag 20 oktober 2017

Cadeautje

Een vraag die veel mensen mij stellen is ‘waar haal je het vandaan?’ Ik zie het meer als een cadeautje. Gaandeweg de dag vallen sommige gedachten of gebeurtenissen meer op dan andere.

Gisteren bijvoorbeeld, liep ik in de middagpauze door het centrum van Arnhem. Een groepje mannen liep mij tegemoet. Ik zag dat een van de mannen een enorm litteken over zijn linkerwang had lopen. Ik vraag me dan meteen af hoe hij aan dat litteken komt. Is het van een operatie? Of van een messteek? Is het een crimineel? Of juist een held? Deze vragen verdwijnen al snel en dan verschijnt er een zin in mijn hoofd:

‘Het litteken op zijn wang verraadde zijn gewelddadige verleden.’

Dit kan zomaar het begin zijn van een kort verhaal of een roman. Ik noteer deze zin zo snel mogelijk in mijn telefoon. Ik bewaar alle aantekeningen die ik maak. Wie weet komt het personage met het litteken in zijn gezicht een keer goed van pas in een verhaal.

Iemand vroeg me ook eens of ik er niet doodmoe van word, steeds overal op te moeten letten. Het geeft mij juist energie. Het overkomt me. En dan neem ik het cadeautje met open armen in ontvangst.

zondag 15 oktober 2017

Een hoofd vol gekleurde balletjes

Voor Jolien en Bob 

Gedachten hebben meer kracht dan dat je je realiseert. Ze schieten als gekleurde balletjes door je hoofd. De rode balletjes zijn het grootst. Dit zijn de onruststokers. Als je je niet bewust bent van hun bestaan, verdringen ze gemakkelijk alle andere balletjes naar de achtergrond. Je raakt geïrriteerd en gestrest. Je zou bijna vergeten dat je ook andere balletjes kunt toelaten. Als dit het geval is, hebben de rode balletjes hun doel bereikt. Ze zijn graag aan de macht.

Rode balletjes ontstaan gemakkelijk door te veel prikkels van buitenaf, bijvoorbeeld door altijd maar mensen om je heen (in real life of op je mobiel), als je altijd overal aan mee wilt doen, overal aanwezig wilt zijn, maar ook als je veel te hoge eisen stelt aan jezelf.

Heb je teveel rode balletjes in je hoofd, dan dringen er ook heel gemakkelijk zwarte balletjes je hoofd binnen. De zwarte balletjes zijn sombere gedachten. Ze kunnen in je hoofd opkomen als je iets naars hebt meemaakt. Je wilt deze balletjes het liefst opsluiten in een kamertje in je hoofd waar ze nooit meer uit kunnen. Opgeruimd staat netjes. Maar dat is niet zo handig. De zwarte balletjes blijven op de deur kloppen en de rode balletjes kunnen de zwarte balletjes loslaten.

Helaas, het opsluiten of verstoppen van de zwarte balletjes helpt niet om ervan af te komen. Gelukkig kan je ze zelf laten verdwijnen, maar dat kan moeilijk en pijnlijk zijn. Het lukt alleen als je de confrontatie aangaat met de zwarte balletjes. Je moet wikken en wegen, overpeinzen, de gebeurtenis opnieuw in je hoofd laten afspelen en misschien nog eens en nog eens, net zolang tot je een manier hebt gevonden om ermee om te gaan. Dat kan voor iedereen verschillend zijn. Pas als het balletje een plekje heeft gekregen waar het zich thuis voelt, zal het balletje langzaam verschrompelen. Het verdwijnt nooit helemaal, maar het heeft geen invloed meer op jouw denken. Doordat het balletje nu zo klein geworden is, is er weer plaats voor een ander balletje.
Want naast de rode en de zwarte balletjes zijn er nog heel veel andere kleuren balletjes. Zij stellen zich bescheiden op en laten zich gemakkelijk domineren door de rode en zwarte balletjes. Dat je je bewust bent van alle andere balletjes is dus erg van belang voor hoe je je voelt.

Er zijn blauwe balletjes, de geruststellende gedachten. Er zijn groene balletjes, dat zijn de gezonde gedachten. Heb je ineens een goed idee dan is dat een geel balletje dat zich opdringt. En als je verliefd bent heb je een invasie van roze balletjes in je hoofd. Zij verdringen met gemak alle rode en zwarte balletjes, maar meestal is dat maar voor even. De roze balletjes hebben een veel kortere levensduur dan de rode of zwarte balletjes.
Twee soorten balletjes zijn weliswaar zeldzaam, maar ze zijn levenslang beschikbaar en oproepbaar. Dit zijn de balletjes met het gouden randje en de pareltjes.

De kunst is om de balletjes te leren herkennen en te beheersen. Dan kan je rust in je hoofd creëren. Af en toe stuitert er een groen, blauw, geel of roze balletje door je hoofd. Misschien zelfs wel een pareltje of een balletje met een gouden randje. De rode balletjes proberen te voorkomen dat je dat merkt, zodat er alleen maar onrust heerst in je hoofd.
Wat dan helpt is om je eigen gedachten te observeren. Als je eenmaal weet hoe het werkt, kun je zelf bepalen welke balletjes op de voorgrond mogen treden. Als je rust in je hoofd wilt, focus je dan op de blauwe balletjes. Onthoud dat hetgeen dat je aandacht geeft groeit. Je zult steeds meer rust in je hoofd ervaren, omdat de blauwe balletjes blij zijn met de aandacht die ze krijgen, waardoor zij zich vermenigvuldigen. Hetzelfde geldt voor de groene, roze en gele balletjes.

Dient zich een pareltje of een balletje met een gouden randje aan, sta daar dan zo lang bij stil als je wilt. Hierdoor heb je er langer plezier van, maar blijven ze ook sneller beschikbaar in de toekomst. Je kunt ze goed gebruiken als je een zwart balletje wilt laten verschrompelen.

Het is goed om te weten dat er maar een bepaald aantal balletjes in je hoofd kunnen. Hoe meer balletjes van de juiste kleur, hoe minder ruimte er is voor de rode of zwarte balletjes en hoe gelukkiger je je voelt.

zaterdag 14 oktober 2017

Publiceren

Afgelopen week kreeg ik de uitslag van twee schrijfwedstrijden, met als hoogtepunt dat ik op vrijdag de 13e zou horen of het verhaal over mijn schoonmoeder met foto’s en al gepubliceerd zou worden in een boek of slechts op internet.

Bij Heel Nederland Schrijft ben ik niet in de prijzen gevallen. Dat vond ik wel jammer, maar ik had mijn hoop vooral gericht op het verhaal over mijn schoonmoeder. Ik had er knetterhard aan gewerkt en wenste dat het goed genoeg zou zijn voor publicatie in het boek.

Voor Hanna, mijn schoonmoeder, lag een boek met haar verhaal en foto’s erin opeens binnen handbereik. Het zou een bekroning zijn voor haar medewerking.

Voor Arend-Jan, de fotograaf, is het net zo goed als voor mij een kans om zijn werk onder de aandacht van een groot publiek te brengen.
Natuurlijk was het voor mijzelf ook belangrijk omdat het mijn eerste boekpublicatie zou zijn.

Om 20.30 uur ’s avonds kwam eindelijk het positieve bericht! Mijn verhaal met de titel ‘Gesloopt’ krijgt een plaatsje in het boek. Op 12 december is de boekpresentatie. Superleuk.

Je kunt het boek nu alvast bestellen, dan weet je zeker dat je in december een exemplaar in je bezit hebt.



zaterdag 7 oktober 2017

Spaanse vlieg

Ik staar naar de golven die met een aangename regelmaat het strand op rollen. Toen ik hier vorige week aankwam, barstte ik van de energie en enthousiasme. En moet je me nu zien. Weggedoken onder een parasol, in een T-shirt en een lange rok. Last van de warmte en bang voor de zon. Ik draai me op mijn buik, leg mijn hoofd op mijn armen, mijn neus bijna in het zand.

Herinneringen aan de eerste avond dringen zich aan mij op. Warmte. Muziek. Bruine ogen. Intense blik. Zweet. Daarna ziek en afgepeigerd.
De snelle klanken van Bach’s Badinerie brengen me terug in het hier en nu. Het display van mijn mobiel gilt dat mijn moeder me wil spreken. Net als gisteren. En eergisteren.

   ‘Hoi’. Ik probeer opgewekt te klinken, maar mijn stem klinkt slaperiger en zwakker dan ik wil.
   ‘Ga naar de dokter, Eline.’ Ze heeft gelijk. Dat maakt me woedend. Ik moet haar beloven dat ik vanmiddag nog een afspraak maak. Met tegenzin slof ik terug naar het appartementencomplex. Bij de receptie verwijzen ze mij naar dokter Vogel. Ik kan er direct terecht.

De ontmoeting met de dokter is benauwend. De bruine ogen. De intense blik die mijn huid onderzoekt. De handen die de apparatuur bedienen. Hij verwijst me door. Ik kan met hem meerijden.

Badend in het zweet word ik wakker in het ziekenhuis, tussen piepende apparaten en slangen en infuuszakken en ik heb geen idee wat voor dag het is. Ik hallucineer waarschijnlijk, want ik zie mijn moeder naast mijn bed zitten. Als ze ziet dat ik mijn ogen open heb, rent ze weg. Net als ik mezelf in mijn arm wil knijpen om mezelf uit deze nachtmerrie te bevrijden komt ze terug. Met dokter Vogel.

Nu mijn moeder hier is, weet ik dat alles goed komt. Als ik me weer beter voel, legt ze mij uit wat er is gebeurd. In de auto bij dokter Vogel liep mijn lichaamstemperatuur erg op. Ik verloor mijn bewustzijn. Het heeft lang geduurd voor de delegatie artsen die zich met mij bemoeiden erachter kwamen wat mij mankeerde. Ik ben gestoken door de tseetseevlieg, die hier normaal gesproken niet voorkomt. Ik lag drie dagen in coma. Het was maar de vraag of ik er nog bovenop zou komen. Mijn moeder kwam en heeft elke dag bij mij zitten waken, terwijl ze vreesde voor mijn leven.

Een week later reis ik samen met mijn moeder terug naar huis. Thuis gooi ik de inhoud van de koffer op de grond voor de wasmachine. Een vlieg grijpt zijn kans en ontsnapt door het badkamerraam…

Pauze

Na de zomer heb ik de cursus ‘Columns en blogs schrijven’ afgerond en de ‘Kleinegeit’ tijdens het literair café met Jan Terlouw in ontvangst genomen. Dit nieuws haalde zelfs de Zutphense Koerier.

Ondertussen schreef ik nog twee korte verhalen. Voor de zomerse schrijfwedstrijd van Querido schreef ik het verhaal ‘Spaanse Vlieg’. De uitslag van deze wedstrijd werd bekend gemaakt in een schrijfcafé waarbij ik niet aanwezig kon zijn.
Voor de Enge verhalen wedstrijd van ‘Heel Nederland schrijft’ schreef ik het verhaal ‘Stalker’.
Op 10 oktober worden de prijswinnaars gekozen.

Na de deadline van deze wedstrijden begon ik aan het project ‘Wat kan ik van u leren?’ Inmiddels is mijn verhaal samen met de prachtige foto’s van Arend-Jan Loozeman ingeleverd. Op vrijdag 13 oktober horen we of het gepubliceerd wordt in het boek. Spannend! 

Deadlines geven toch een zekere druk en weinig nachtrust, dus ik las een kleine schrijfpauze in, waarin ik lekker ga lezen.

Kan een schrijver wel pauze nemen? Er gebeurt altijd wel iets. Je ontmoet iemand die precies in een verhaal past of je hoort iets wat je mateloos inspireert. Met schrijven blijf je toch altijd wel bezig. Maar nu lekker even zonder deadline!

zondag 1 oktober 2017

Fotograaf gezocht...en gevonden!

Ik ben nog elke dag druk met het verhaal over mijn schoonmoeder Hanna voor het project. De schijfcoach was tevreden, alleen miste hij de essentiële vraag ‘Wat kan ik van u leren?’ in mijn verhaal. Ik ontkwam er niet aan een koppeling te maken met het heden, waardoor de nodige anekdotes moesten sneuvelen.

Alsof ik nog niet druk genoeg was kreeg ik ook nog te horen dat zonder beeldmateriaal het verhaal niet in het boek zou komen. Ik benaderde verschillende fotografen, maar niemand kon me helpen. Net toen ik de hoop had opgegeven kreeg ik een positieve reactie van fotograaf Arend-Jan Loozeman uit Olst.

Vandaag is er een fotoshoot gemaakt bij Hanna thuis. Wat was het leuk! Eerst was het wel spannend toen er binnen grote lampen werden opgebouwd en er pal voor Hanna’s neus een camera op een statief werd geplaatst. Maar Hanna ontspande toen we het fotoalbum dat we hadden gebruikt voor het interview opnieuw bekeken. Daarna zijn er buiten nog de nodige foto’s gemaakt van ons, maar ook van verschillende attributen van de boerderij van vroeger. Hanna pakte me vast. Ze vond het geweldig allemaal.

Vanavond kreeg ik de foto’s al binnen via de mail. Mijn taak is te selecteren wat ik bruikbaar acht. Ze zijn prachtig.

Tot de deadline op 6 oktober houdt dit verhaal me zeker nog in zijn greep, want de gefotografeerde attributen moeten ook een rol krijgen in het verhaal. Maar dat komt goed.