De intocht van Sinterklaas doet me denken aan vroeger. Mijn
moeder verraste graag alleenstaande ouderen met pakjesavond. Het cadeau kwam meestal van de bakker, maar ze leefde zich helemaal uit op de persoonlijke gedichten. Mijn
zus en ik zetten het cadeau bij de oudere in kwestie voor de deur, belden aan
en maakten ons daarna snel uit de voeten. De ontvanger mocht natuurlijk niet
weten wie de gulle gever was.
Wij woonden in Deventer, tegenover de Katholieke Kerk. Mijn vader
was inval-organist. Om te oefenen ging hij regelmatig met zijn bladmuziek naar
de pastorie. Marie, de huishoudster van de pastoor, liet hem binnen en liep met
hem mee naar de wenteltrap, die leidde naar het koor met het orgel, ondertussen
vrolijk babbelend over wie er allemaal dood waren gegaan.
Mijn moeder was slecht ter been, maar vanaf haar plekje op
de bank kon ze de pastorie goed observeren. Zo verzamelden ze allebei gedurende het jaar genoeg input voor
een Sinterklaasgedicht over Marie. Op vijf december ging de pastoor meestal naar zijn familie
en was Marie helemaal alleen in de grote pastorie.
Een pakje bezorgen bij Marie van de Pastoor was een grote uitdaging.
Mijn zus Maaike en ik staken de weg over en beklommen het stenen trapje naar de
voordeur van de pastorie. Het cadeautje zetten we pontificaal voor de drempel. Maaike
belde aan. We hoorden de bel duidelijk klingelen in de gang van de pastorie, terwijl
we ons allebei snel achter een geparkeerde auto verstopten. Door de autoruit
hielden we alles nauwlettend in de gaten.
De deur ging open. Een lichtbundel scheen de straat in. Stilte.
Daarna klonk de schelle stem van Marie. ‘Stelletje
bellerobbers!’
De lichtbundel werd snel smaller, maar gelijk ook weer
breder. Marie pakte het cadeau.
‘Piet! Zwarte Piet!
Pietje! Waar zit je dan?’
Haar stem klonk zoeter dan de banketletter in de doos,
terwijl ze richting de auto’s liep. Haar pantoffels dempten haar voetstappen,
maar ik hoorde ze. Maaike en ik verplaatsten ons aan de tegenovergestelde kant
van de auto, precies evenwijdig met haar. Het leek uren te duren voor ze haar
zoektocht opgaf en wij totaal verkleumd naar huis konden.
De volgende keer dat mijn vader kwam oefenen op het orgel vertelde Marie hem het hele avontuur. Hij verklapte natuurlijk niets. We hebben nooit geweten
of ze wist van wie het jaarlijkse pakje afkomstig was. Maar misschien kon Marie ook
heel goed acteren.
Deze blog doneer ik aan Stichting Goed doen voor een ander. Zij organiseren Koffieschenk Buurtprojecten voor eenzame ouderen. Om hier aandacht voor te vragen heeft de Stichting het boek ‘Wat kan ik van u leren?’ gepubliceerd. Want van onze ouderen kan je nog veel leren. Ik doneer mijn blog om ook bewustwording te creëren omtrent eenzame ouderen. Wil jij ook bloggen? Meld je aan via www.blog.doneerjouwtalent.nl
