Pagina's

maandag 31 december 2018

De Top 9 van gelezen boeken in 2018


Lezen en schrijven
Als je schrijft lees je ook, dat kan bijna niet anders. Meer dan een jaar geleden plaatste ik mijn eerste boekrecensie op mijn blog. Afgelopen jaar heb ik 9 boeken gelezen. Dat is geen slechte score, want er zaten een paar forse exemplaren tussen. Als ik terugkijk zijn het allemaal heel verschillende boeken.

Mijn Top 9 van dit jaar:
1.     Morgan – een liefde (Bas Steman)
2.     Selfies (Jussi Adler Olsen)
3.     Taal voor de leuk (Paulien Cornelisse)
4.     De legende van de vuurvogel (Femke Dekker)
5.     Over lezen en schrijven (Stephen King)
6.     De Buitenstaander (Stephen King)
7.     Het Tippelteefje en andere verhalen (Theo van Rijn)
8.     Mist (Rom Molemaker)
9.     Een klein leven (Hanya Yanagihara)

Het beste boek van 2018
Het mooiste boek dat ik gelezen heb is zonder enige twijfel Morgan – een liefde van Bas Steman. Ik heb de auteur geïnterviewd in april van dit jaar en daarvoor heb ik het boek 2x gelezen. Dat was geen straf. Maar ook als ik het interview niet had gedaan of als ik er zelfs niet aanwezig was geweest had ik het boek gelezen, omdat ik het een intrigerend verhaal vind.

Waarom het beste boek
Het boek grijpt je bij de keel en laat je niet los. Er zit zoveel in. Het is ontroerend, mooi geschreven, een bizarre ervaring van de schrijver, het heeft mensen bij elkaar gebracht, je beleeft de liefde, de oorlog, alles! Je zit er middenin, de beelden trekken aan je voorbij. Zowel de delen die in het ‘nu’ geschreven zijn, als de delen die zich voor en tijdens de oorlog afspelen. Adembenemend!

Het verhaal
Het boek is heel erg de moeite waard, maar het verhaal erachter, dat Bas Steman tijdens het interview vertelde en illustreerde met een indrukwekkend beeldmateriaal maakte nog veel meer emotie los. Neem eens een kijkje op de Facebookpagina van Morgan – een liefde en je weet waar ik het over heb. Bas trekt nog steeds door Nederland om zijn verhaal te vertellen. Als hij ook maar enigszins in de buurt is, zou ik zeker de kans grijpen om daarbij aanwezig te zijn.

Welke boeken komen aan bod in 2019?
In het nieuwe jaar ligt er alweer een stapel boeken op me te wachten. Voor mijn verjaardag kreeg ik ‘Iene Miene Mutte’ en ‘Piep zei de muis’ van M.J. Arlidge en als die in de smaak vallen, zal de rest van de serie volgen. Ook ‘Gespleten’ van Karin Slaughter kreeg ik voor mijn verjaardag en ligt te wachten om gelezen te worden. Van de serie van Lars Kepler ligt ‘Jager’ nog op me te wachten en Lazarus ligt ook al in de winkel, dat wordt sowieso mijn volgende aankoop. Pas geleden heb ik een boekpresentatie van Saturnusplein 3 van Josha Zwaan bijgewoond, dus dat boek ligt hier ook. ‘De Laatste Verhalenweefster’ van Marita Coppens staat ook op mijn verlanglijstje, ook die wordt in 2019 aangeschaft en gelezen…Waar wacht ik nog op?


zaterdag 29 december 2018

Het Tippelteefje en andere verhalen

Aan te raden?
JA! Dit boek bevat 32 korte verhalen uit het leven van alledag van de auteur. Ze zijn stuk voor stuk erg vermakelijk. De verhalen zijn gebaseerd op gebeurtenissen uit het leven van de schrijver zelf, maar er is ook van alles bij en omheen verzonnen. Toch merk je dat niet aan de schrijfstijl. Alles waar Theo van Rijn over schrijft, lijkt hij zelf te hebben meegemaakt. Tijdens het lezen zorgde de droge beschouwende schrijfstijl regelmatig voor een grote glimlach op mijn gezicht. Vooral omdat ik het helemaal voor me zag of dat het zo herkenbaar was, met name het verhaal over zijn puberzoon die de schrijver te grazen neemt, en die hij dan weer genadeloos terugpakt.

Waar gaat het over?
In het boek staan verschillende korte verhaaltjes die allemaal echt gebeurd zouden kunnen zijn. De verhaaltjes gaan over afwisselende onderwerpen als de dood, ziekte, vriendschap, de puberzoon, honden en sport. Op de achterkant van het boek staat dat de waarheid in de verhaaltjes varieert van 1% tot 99% en hoe het zit mag de lezer zelf ervaren. Ik vond het lastig in te schatten, maar ik ben misschien gewoon goedgelovig. Toch denk ik dat een compliment aan de schrijver op zijn plaats is, dat het gewoon heel geloofwaardig is geschreven.

Wat vond ik ervan?
Ik vind het een erg vermakelijk boek. Ik kocht het boek bij Theo zelf tijdens de boekpresentatie van de bundel ‘Deadline’. Hij gaf mij het advies de verhaaltjes niet in één keer achter elkaar uit te lezen, maar het boek af en toe te pakken en dan een of een paar verhaaltjes te lezen en het dan weer weg te leggen. Toch had ik het boek in de trein van Den Haag naar Zutphen al voor een groot deel uit. Het leest makkelijk, de verhaaltjes zijn erg grappig en herkenbaar en de droge schrijfstijl maken dat ik er erg van heb genoten. Als ik een minpunt zou moeten noemen is het dat de laatste verhaaltjes allemaal over de Olympische spelen gaan. Waarschijnlijk ben ik de uitzondering op de regel, maar naar sport kijken doe ik nooit, laat staan dat ik erover lees. Voor anderen is dat waarschijnlijk geen probleem.

zondag 9 december 2018

Taal voor de leuk - Paulien Cornelisse

Aan te raden?
JA! Paulien Cornelisse observeert scherp hoe mensen met elkaar communiceren. Elke spraakverwarring vergroot zij uit in kleine verhaaltjes in dit boek. Vaak heb je zelf niet eens door waar het mis gaat, of dat het mis gaat). Paulien Cornelisse let op hoe mensen bepaalde woorden uitspreken, of hoe mensen zich gedragen, ze neemt populair ‘puber’-taalgebruik onder de loep, of zoomt in op de naam van een restaurant. Altijd weer speelt taal de hoofdrol. Het levert hilarische stukjes tekst op, erg herkenbaar, of je vraagt je af waarom je het zelf nog nooit op die manier bekeken hebt. Het boek maakt je bewust van de verwarring die gemakkelijk ontstaat door communicatie, zeker als iemand deze communicatie heel letterlijk neemt.

Waar gaat het over?
‘Taal voor de leuk’ bestaat uit allemaal korte stukjes tekst met de bevindingen van de auteur over alles wat met taal en/of communicatie te maken heeft, zoals spraakverwarringen, ongemakkelijke situaties, nieuwe of populaire woorden, hoe mensen communiceren met elkaar, wat er fout gaat en hoe het mogelijk is dat we überhaupt nog snappen wat iemand zegt. De tekst wordt af en toe verduidelijkt door grappige tekeningetjes die Paulien Cornelisse er zelf bij getekend heeft.

Wat vond ik ervan?
Het is een luchtig en grappig boek. Ik heb regelmatig hardop moeten lachen. Veel dingen zijn herkenbaar of juist een eyeopener. Het boek leest gemakkelijk en is erg ontspannend. Paulien Cornelisse heeft zich ook goed verdiept in de achtergrondinformatie van bepaalde woorden. Ze probeert er ook steeds weer achter te komen waarom de communicatie soms fout loopt en waar spraakverwarringen ontstaan.
Dit boek is een aanrader voor iedereen die van taal en communiceren houdt.

dinsdag 4 december 2018

Manuscript proeflezen

De twijfel
Dat ze bij LetterRijn (inderdaad, de uitgever van de verhalenbundel ‘Deadline’, waar mijn verhaal Duivelskind in gepubliceerd is) proeflezers zochten wist ik al een tijdje. Ik zat te twijfelen of ik dat wilde doen. Zou ik er genoeg tijd voor hebben? Want als ik het doe, wil ik het goed doen. Nadat ik mijn blog over deideale baan had geschreven wist ik zeker dat ik het wilde doen. Dus heb ik me aangemeld.

De voorwaarden
Binnen een week kreeg ik het eerste manuscript al binnen. Er zaten wel wat haken en ogen aan. De auteur was niet bekend en ook niet te achterhalen. Ik mocht de titel aan niemand verklappen en ook de inhoud moest geheim blijven. Na het lezen en beoordelen moest ik het manuscript van mijn computer verwijderen. Uiteraard is dat inmiddels gebeurd.

De klik
Het is natuurlijk de vraag of het manuscript dat je krijgt toegestuurd je aanspreekt. Er wordt gevraagd om het verhaal door te bladeren om zo een indruk te krijgen of je het verhaal wilt lezen of niet. Wat als je beslist het te beoordelen, wordt daar ook op gerekend. Logisch. Vind je het verhaal nou echt helemaal niets, dan geef je dat zo snel mogelijk aan, dan wordt er een andere proeflezer uit het bestand benaderd.

De beoordeling
Bij het manuscript zit een beoordelingsformulier in Word dat je tegelijk met het manuscript open kan zetten. Ik heb ervoor gekozen om dit niet te doen. Ik heb het boek op mijn computer gelezen en mijn op- en aanmerkingen direct in het manuscript verwerkt. Toen ik het hele manuscript gelezen had, heb ik het formulier ingevuld. De stukken waarvan ik vond dat het beter anders kon, heb ik uit het manuscript geknipt en in het beoordelingsformulier geplakt. Ik heb de beoordeling keurig voor de deadline op 20 november 2018 ingeleverd.

Wat vond ik ervan?
Leuk om te doen en wat leer je hier veel van! Zowel van het onderwerp, waar ik zelf niet veel over wist als over de herkenbare fouten die je nog tegenkomt in zo’n ingediend manuscript. Hoewel het verhaal ging over een onderwerp waar ik nooit zelf een boek over zou kopen, heb ik er totaal geen spijt van dat ik het boek toch heb gelezen. De schrijfstijl was prettig en er zat genoeg actie in. Het verhaal heeft me aan het denken gezet.

De beloning
Nu ben ik natuurlijk erg benieuwd of het verhaal uitgegeven wordt. Als dat het geval is, krijg ik als beloning een gesigneerd exemplaar gratis.

zondag 25 november 2018

De Buitenstaander - Stephen King

Genre: thriller
 
Aan te raden?
JA! De spanning zit er vanaf het begin goed in, zoals je mag verwachten bij een meesterthrillerschrijver. In het begin van het boek zijn verschillende verklaringen van de moord op een elfjarige jongen opgenomen. De stem van de verschillende personen klinkt er goed in door. De verklaringen zijn wat mij betreft, soms iets te uitgebreid beschreven, maar dit geeft wel een helder beeld krijgt van de persoon die de verklaring aflegt en van de situatie die hij of zij heeft gezien.
Wat er met het slachtoffer is gebeurd is gruwelijk en uitvoerig beschreven, maar dat weet je, als je een boek van Stephen King gaat lezen. Het boek is een behoorlijke pil, maar heeft een prettig lettertype en King weet uiteraard hoe hij de lezer aan het boek moet kluisteren. Het is geen moment saai.

Waar gaat het over?
Er wordt een jongen van elf jaar gevonden, zwaar mishandeld en misbruikt. Meerdere mensen hebben gezien hoe de jongen pech had met zijn fiets en bij de honkbalcoach in het busje stapte. Daarna is hij niet meer levend gezien. Het boek begint met de verklaring van verschillende personen, die allemaal hetzelfde vertellen: Terry Maitland, een succesvolle honkbalcoach is de dader. Coach T, zoals hij wordt genoemd, wordt met veel toeters en bellen tijdens een wedstrijd van het veld geplukt en gearresteerd. De coach had geen strafblad en heeft alle schijn tegen, maar buiten alle verklaringen tegen hem, is ook zijn DNA aangetroffen op de vermoorde jongen. Toch blijkt dat Coach T een sterk alibi heeft. Op het moment dat het jongetje vermoord en verkracht is, was Terry met drie docenten Engels aanwezig bij een lezing van Harlan Coben, die uitgezonden werd op de televisie. Coach T staat duidelijk op de beelden. Ondanks dat alle bewijzen op Coach T wijzen als dader, kloppen er meer dingen niet. Dit wordt natuurlijk tot op de bodem uitgezocht en dat levert een heel spannend verhaal op.

Wat vond ik ervan?
Ik vind het een erg mooi boek, vooral de eerste helft. Uiteindelijk geeft King een wending aan het verhaal, die ik zelf niet zo geloofwaardig vind (en ik kan echt veel hebben, als het om bovennatuurlijke onderwerpen gaat). Misschien scheelt het dat ik de legende niet ken en dat ik niet uit Amerika of Texas kom. Daardoor kan ik me vast minder goed inleven in het verhaal.
Toch wist het verhaal mij tot het einde te boeien, ik wilde heel graag weten hoe King zich eruit ging redden en hoe het boek zou eindigen. Ik wilde dit boek graag lezen omdat ik, na het lezen van het schrijfboek ‘Over lezen en schrijven’ van Stephen King, benieuwd was hoe hij de spanning in een verhaal brengt, want dat kan hij als geen ander. Hij heeft de juiste verhouding tussen spanning en ontspanning, duidelijke personages, de bewijzen dat Coach T de dader is zijn net zo sterk als de bewijzen dat hij onschuldig is, de naaste familie van Coach T speelt een belangrijke rol in het verhaal en het boek heeft natuurlijk ook een goed einde. Maar de drang van de auteur om steeds weer in extreem ranzige details te treden is voor mij een reden om niet gauw nog een boek van hem te lezen.

donderdag 22 november 2018

Boekpresentatie verhalenbundel Deadline



Afgelopen zondag was de boekpresentatie in Voorburg, waar ik eindelijk de bundel 'Deadline' waarin mijn verhaal 'Duivelskind' is gepubliceerd mocht vasthouden. Theo van Rijn, de uitgever van LetterRijn overhandigde mij een badge en het pakket met boeken en een rapport van de jury.

Die badge had een enorme aantrekkingskracht, want in no-time zwermden er een aantal collega-schrijvers om me heen als bijen rond een pot honing. Of ik hun boek wilde signeren. Uiteraard!

Het officiële programma begon. Acht schrijvers lazen voor uit eigen werk. Het waren mooie, spannende, ontroerende en grappige verhalen. Veel van deze schrijvers hadden al meerdere boeken uitgegeven, het meest bij LetterRijn.

In de korte pauze tussendoor werd ik naar de tafel met boeken gezogen. Ik vroeg Theo van Rijn welk boek hij mij zou aanraden. Dus ging het door hem geschreven boek ‘Het Tippelteefje en andere verhalen’ gesigneerd mee naar Zutphen.

Het officiële programma werd afgesloten met een prijsuitreiking. Ilona de Lange, de terecht winnares van dit jaar, ontving de trofee uit handen van de winnares van afgelopen jaar.

Thuisgekomen opende ik dan eindelijk mijn pakket met boeken. Het is zo bijzonder om jouw verhaal met jouw naam in een boek te zien staan. Het rapport was positief, maar ik had het thema meer nadrukkelijk mogen gebruiken en ik had het hoofdpersonage nog krachtiger kunnen neerzetten. Daar kan ik volgende keer mee aan de slag.

Voor wie een bundel bij mij besteld heeft: ze zijn beschikbaar en als je dat wilt schrijf ik er natuurlijk iets voor je in. We maken snel een afspraak!

zondag 21 oktober 2018

Schrijfretraites

Schrijven is hot. Op schrijfgebied wordt er van alles aangeboden. Cursussen voor het schrijven van fictie of juist non-fictie, een levensverhaal schrijven of zakelijk schrijven. Het schrijven gaat natuurlijk helemaal fantastisch tijdens een retraite in de Algarve, Toscane of Griekenland. Het klinkt allemaal geweldig en je zou haast denken dat het een vereiste is om een goed boek te schrijven.

Zelf ben ik meer gebaat bij een goede basis. Ik heb schriftelijke cursussen (LOI) gevolgd met huiswerkbegeleiding waarvan ik veel heb geleerd. Maar ik heb ook cursussen gevolgd waar je met een man of tien (meest vrouwen overigens) les kreeg van een docent. Je krijgt theorie, enkele voorbeelden en je gaat vooral veel schrijven. Wie wil mag zijn schrijfsels voorlezen. Natuurlijk is dat de eerste keer doodeng, maar je leert er zoveel van, bijvoorbeeld dat je een opdracht ook op een heel andere manier kunt uitvoeren. Dat bevordert je creativiteit. En blijf oefenen, blijf schrijven, blijf jezelf uitdagen. Doe mee aan schrijfwedstrijden. Op een dag komt je verhaal op een longlist komt, of het wordt zelfs gepubliceerd. Zo is het mij ook vergaan.

Ik geloof niet in dure retraites in warme landen. Voor mij werkt het ook prima in een kamer achter een bureau. Weinig afleiding, veel thee. Vooral veel doen, vooral veel schrijven. Mijn geld spaar ik liever op, zodat ik een ervaren schrijver of een goede redacteur kan inschakelen tijdens het schrijven van mijn boek. Dat kost misschien iets meer dan een retraite, maar het lijkt mij een investering die mij helpt mijn uiteindelijke doel te bereiken.

zondag 14 oktober 2018

Selfies - Jussi Adler Olsen

Genre: Scandinavische thriller

Aan te raden?JA!
Dit is deel 7 van de Serie Q. Het boek is als afzonderlijk boek te lezen, maar het is beter om de hele serie te lezen. Er zit duidelijk een lijn in alle delen die je mist als je de eerdere delen niet gelezen hebt. De personages en hun onderlinge relatie groeit door de boeken heen en je mist essentiële informatie als je de voorgeschiedenis niet kent. Ook in dit boek blijft nog genoeg te raden, waaruit ik de conclusie trek dat er nog meer delen zullen volgen.

Waar gaat het over?
In de eerste instantie draait het boek om drie jonge vrouwen, die allen rond moeten komen van een uitkering. Hun luxe levensstijl vraagt echter om veel meer geld. Een normale baan vinden zij geen optie, dus zoeken ze andere manieren om aan geld te komen.Hun uitkeringsconsulent wordt ernstig ziek en weet dat haar leven op korte termijn zal eindigen. Ze neemt een radicaal besluit: ze gaat zich wreken op iedereen die niet wil werken.Carl Mørck werkt bij de politie en na een accident (genoemd in deel 1, ‘de vrouw in de kooi’) mag hij alleen nog ‘cold cases’ oplossen. Hij heeft gaandeweg de serie een aantal assistenten vergaard: Assad (binnengekomen als schoonmaker), Rose (binnengekomen als secretaresse) en Gordon. Samen vormen ze Afdeling Q. De toekomst van Afdeling Q staat op het spel, vanwege slecht prestaties.Bij toeval ontdekt Carl samen met Assad en Gordon, dat een recente moordzaak op een oude dame erg veel overeenkomsten vertoont met twee oudere zaken. Carl begeeft hij zich op glad ijs als hij zich in deze zaak gaat mengen, want het onderzoek van de moordzaak ligt bij zijn superieuren, die ook de toekomst van Afdeling Q bepalen. Carl, Assad en Gordon gaan er toch mee aan de slag en komen er steeds dieper in te zitten. Rose zit niet lekker in haar vel, er komen gruwelijke feiten uit haar verleden boven tafel, waar ze niet mee om kan gaan. Afdeling Q is nu opeens persoonlijk betrokken bij haar verdwijning, omdat zij een zeer deskundig en geliefd collega was.Genoeg problemen die aan het eind allemaal opgelost moeten worden. Of niet natuurlijk …

Wat vond ik ervan?
Dit deel is zeker niet het meest spannende deel van de serie, maar toch blijft het verhaal boeien tot bladzijde 490. Jussie Adler Olsen weet de spanning erin te houden door veel verhaallijnen te gebruiken en gedurende het hele boek de lezer informatie te geven, die de personages nog moeten ontdekken. Dit heeft een frustrerende werking. Als een kind voor een poppenkast, krijg je de neiging om de personages toe te spreken (of te schreeuwen, het liefst).Ik vond het een leuk boek om te lezen en er blijft nog steeds genoeg te raden over. Af en toe worden de opmerkingen van Assad over kamelen wel wat flauw en krijg ik er genoeg van dat Carl Mørck het taalgebruik van Assad maar blijft verbeteren. In ‘Selfies’ doorbreekt Jussi Adler Olsen dit, door Assad ineens in vlekkeloos Deens te laten praten als het over bepaalde onderwerpen gaat. Je gaat je steeds meer afvragen wie Assad nou werkelijk is. Het antwoord blijft Jussie Adler Olsen je schuldig. Hierdoor, maar vooral door de prettige schrijfstijl, de boeiende personages en de niet voor de hand liggende gebeurtenissen kijk ik uit naar deel 8.

Serie Q bestaat uit de volgende delen: 

Deel 1  De vrouw in de kooi
Deel 2  De fazantenmoordenaars
Deel 3  De noodkreet in de fles
Deel 4  Dossier 64
Deel 5  Het Marco-effect
Deel 6  De grenzeloze
Deel 7  Selfies

maandag 1 oktober 2018

Droombaan

In het verlengde van doen wat je het liefste doet vroeg ik me af wat voor mij de ultieme droombaan zou zijn? Wat zou ik gaan doen als ik morgen wakker word en ik uit alle beroepen mag kiezen wat ik maar wil. Wat zou ik dan gaan doen?

Mijn grootste hobby’s zijn lezen en schrijven, dus het is logisch dat ik daar iets mee wil doen. Daarnaast ben ik opgeleid als leerkracht, en dat word je niet, dat ben je, dus ik wil ook graag anderen iets leren. Met deze ingrediënten ging ik aan het werk. Dromen dus.

Op een blanco A4-tje schreef ik ‘mijn ideale baan’ in het midden. Eerst was er de weerstand en de schaamte. Dit is toch niet reëel? Je houdt jezelf voor de gek. Ik tilde mezelf daar overheen en toen ging de kraan open. De associaties bleven komen. Nieuwsgierig naar hoe mijn ideale werkdag eruit zou zien, zelfs op maandag, opende ik een nieuw Word-bestand. De tekst rolde als vanzelf op het scherm. Ik zag alles tot in de kleinste details voor me: dwarrelende stofdeeltjes in de zonnestralen die het glimmende hout van de trapleuning zoveel intenser doen kleuren, de rode loper op de brede trap, de plavuizen in de hal, het kleine authentieke, maar moderne keukentje met de blauwe inrichting. Ik heb niet eens alles genoteerd, maar ik zou alles tot in het kleinste detail kunnen beschrijven. Ik weet hoe het ruikt, ik voel de positieve energie. Wat ik opschreef vind je in mijn blog hieronder.

En toen werd ik nieuwsgierig….bestaat dit echt?

Mijn ideale baan

Om half 8 trek ik mijn jas aan, pak mijn tas, geef René een kus en vertrek. Ik fiets er een half uurtje over en ik vind het heerlijk. Vooral ‘s morgens. Het is nog fris, maar ik ben erop gekleed. Het voelt bijna als vakantie om onderweg de zon op te zien komen boven de weilanden, waar het zonlicht de mist doet oplossen terwijl je wangen, je kin en je neus koud aanvoelen. Een stuk later geeft het zonlicht de herfstbladeren aan de bomen langs de kant van de weg een intense koperachtige gloed.

Iets na 8 uur duw ik met mijn voorband voorzichtig het ijzeren hek verder open. Het grind kraakt onder mijn voeten. Ik parkeer mijn fiets in het fietsenrek onder het afdak van golfplaten aan de zijkant van het monumentale pand. Ik loop achterom en kom binnen in de keuken, die al heerlijk naar koffie ruikt. Lex, de hoofdredacteur is er dus al. Ik zet de waterkoker aan, pak de grootste mok die ik kan vinden en een theezakje met groene thee uit de buffetkast in de authentieke maar toch moderne keuken.

Terwijl het water kookt loop ik door de hal naar de kamer van Lex. Ik wens hem goedemorgen en vraag hem hoe zijn weekend was. Hij vertelt enthousiast over het uitje met zijn vrouw Anna en de kleinkinderen. Ik vertel nog over ons weekend en als ik de klik van de waterkoker hoor, loop ik met een goed gevoel terug naar de keuken. Ik zet een kop thee en voordat ik de trap beklim roept Lex uit zijn kamer ‘Heb je aan de lunch gedacht, van vanmiddag?’ Ik lach in mezelf en antwoord bevestigend. Alsof ik dat vergeet! Vanmiddag is het de eerste maandag van de maand en lunchen we gezamenlijk met alle collega’s waarbij we tevens bespreken waar iedereen mee bezig is en welk werk er nog ligt of wat er nog verwacht wordt.

Boven neem ik plaats achter mijn bureau en pak mijn laptop uit mijn tas. Op mijn bureau liggen 4 manuscripten klaar, waarvan ik de eerste drie hoofdstukken mag lezen en daarna mag beoordelen of we ze gaan uitgeven of niet. Maar eerst check ik mijn mail, zodat ik kan zien of er bijzonderheden zijn of dat er iets met voorrang moet gebeuren. Dat is niet het geval. Ik kijk in mijn agenda en zie dat ik vandaag ingeroosterd ben om de website bij te houden en de mails te beantwoorden. De meeste mails van schrijvers die hun manuscript inleveren of soms auteurs die een andere vraag heeft over het uitgeefproces. En verder aanmeldingen voor en vragen over een van de cursussen die ik geef. De mails die we tijdens de lunch met de collega’s moeten bespreken print ik uit.

Vandaag en de komende maandagmiddagen geef ik een cursus aan auteurs die hun debuut schrijven wat we als uitgeverij zoeken in een boek en hoe zij de kans kunnen vergroten dat hun boek wordt uitgegeven. Daarbij ondersteun ik ze als ze vragen hebben over het schrijfproces. Klassikaal, want daar kunnen anderen ook bij gebaat zijn.

Eerst even mijn thee opdrinken, voordat die koud wordt. Ik open de openslaande deuren naar het balkon en kijk vanaf daar uit over de groene tuin met de herfstige bomen die deze tuin omheinen. Hier is het zo stil. In de verte zie ik zwartbonte koeien in het weiland en ik hoor duidelijk een specht en een koekoek door het getsjilp van de mussen heen. De thee dampt heftig in de koude lucht en ik klem mijn handen goed om de mok om ze warm te houden.

Ik drink mijn thee, terwijl ik gestommel hoor in de keuken beneden. De rest is ook gearriveerd. Ik draai me om en stap de kamer weer in, door de houten balkondeuren met de tientallen glazen ruitjes die ik achter me sluit. Ik kijk naar de twee bureaus en de twee comfortabele banken bij de haard (die niet meer als zodanig in gebruik is). Wat een heerlijke werkplek heb ik toch!

Ellis komt de werkkamer in, zij gaat vandaag bij mij zitten. Marc en Tanja steken hun hoofd even om de deur om ons te begroeten en we hebben een kort gesprek over het weekend waarna zij in de kamer naast ons gaan zitten om te werken.

Ik pak het bovenste manuscript van de stapel en neem plaats op de comfortabele bank waar ik begin te lezen. Af en toe noteer ik een opmerking in de kantlijn. Ellis neemt plaats achter haar bureau. En dan is het stil. We gaan allebei op in het werk.

Tegen een uur of 10 stop ik met lezen en neem ik plaats achter het bureau om de website bij de werken en de mails te beantwoorden. De tijd vliegt. Opeens is het 12 uur en staan Marc en Tanja in de deuropening met de vraag of we zover zijn. Het is tijd om te lunchen. In de zomer laten we soms een lunch komen en picknicken we in de tuin. Nu gaan we naar een kleine lunchroom in het dorp. Het is een nuttig overleg. De taken worden verdeeld. Een uur later gaan we vol energie weer terug. Iedereen is gemotiveerd om weer verder te gaan met de klussen die er liggen of die erbij gekomen zijn na de lunch.

De tijd vliegt voorbij en het is alweer zo twee uur. Ik ruim mijn bureau een beetje op en print de lesvoorbereiding van vanmiddag uit, ook de lesstof voor de cursisten. Ik loop de trap af en zet alvast koffie en thee. Ik maak de zaal in orde en zorg dat alles klaar ligt als de cursisten vanaf half 3 binnen lopen. Het zijn er acht deze keer, dat is best een grote groep. Ze hebben er zin in, dat maakt het extra leuk om ze les te geven. Ze willen alles weten en zijn enorm leergierig.

Even na vijven beëindig ik de les. Als iedereen weg is ruim ik de zaal op en doe de afwas in de vaatwasser in de keuken. Ik praat de dag nog even door met Lex en met Marc, die ook bij Lex op de kamer staat en fiets heel tevreden, in mezelf zingend naar huis, genietend van de langzaam ondergaande zon. Ik voel me bevoorrecht dat ik morgen weer naar mijn werk mag, dat helemaal niet als werk voelt. Ik weet zeker dat ik in het weekend nog wel een manuscript onder handen pak of een lesje ga voorbereiden. En uiteraard ga ik verder met het schrijven van mijn nieuwste boek.

zaterdag 22 september 2018

Doe wat je het liefste doet ...

Ik word elke morgen wakker met een liedje in mijn hoofd …
Vandaag was het ‘Doe wat je het liefste doet (ja zuster, nee zuster), dan is het altijd goed …
Dat zette me aan het denken. Ik had voor vandaag hele andere plannen in mijn hoofd, maar ik had ook beginnende hoofdpijn. Mijn lieve partner René haalde me over te spijbelen. Ik hing de poetsdoeken aan de wilgen en besloot mijn dag door te brengen met wat ik het liefst doe.

Dat gaat niet zo gemakkelijk, want ik vind het verschrikkelijk als ik van mijn normale ritme afwijk en voel me zeker nog minstens een uur schuldig. Maar als ik me altijd aan mijn normale ritme houd, heb ik nooit tijd om te schrijven, want er is altijd wel iets anders. En ons huis is zeker geen beerput!

Wat helpt is een lijstje maken met wat ik echt wil schrijven vandaag: ik wilde een paar mailtjes beantwoorden, ik wilde mee aanmelden voor een leespanel (manuscripten die gepubliceerd gaan worden beoordelen voor een uitgeverij), ik wil een blog schrijven en ik wil brainstormen voor een sprookje voor een schrijfwedstrijd, waarvan de deadline over drie weken is.

Straks nog lekker lezen op de bank en vanavond spannende series kijken, want daar is het echt weer voor, nu de regen tegen de ramen klettert.

Wat een heerlijke dag en ondanks dat ik niet gedaan heb wat ik vond dat ik moest, heb ik een heel voldaan gevoel. Dit moet ik vaker doen en ik kan het iedereen aanraden.

maandag 10 september 2018

Eenheid

Ik zat nog hoog boven op de roze wolk nadat ik had gehoord dat mijn verhaal ‘Duivelskind’ in de bundel ‘Deadline’ van uitgeverij LetterRijn komt, toen ik een mail kreeg die me weer met beide benen op de grond zette. Twee redacteuren hadden zich over het verhaal gebogen. Er moest het een en ander aangepast worden. Over grammaticale fouten en spelfouten viel niet te discussiëren, maar er waren ook voorstellen waarvan de redacteur vond dat het beter kon, maar als ik het goed kon onderbouwen, mocht ik het laten staan. Ik vond dat ze gelijk hadden. Hun aanwijzingen hadden voor mij een hoog ‘oh ja, natuurlijk’-gehalte. En dan denk je dat je toch best redelijk Nederlands schrijft.

Een van de aanwijzingen die nieuw voor mij was, was dat de persoonsvorm en het voltooid deelwoord in dezelfde volgorde geschreven moest worden. LetterRijn kiest ervoor om de persoonsvorm achteraan te plaatsen (dus gelopen is, i.p.v. is gelopen).

Ze stuurden een link mee, waaruit bleek dat van oudsher de ene vorm in het West-Nederlandse dialect gebruikt werd en het andere in het Oost-Nederlandse. Ik had beide versies door elkaar gebruikt. Ik dacht dat een beetje afwisseling nooit kwaad kon. Maar eenmaal uitgelegd begreep ik goed dat een uitgeverij voor eenheid kiest.

Al met al erg leerzaam, die correcties van ‘echte’ redacteuren.
Nadat het allemaal aangepast was, kreeg ik opnieuw een mail: of ik wilde controleren of de naam van mijn verhaal en mijn eigen naam goed in de inhoudsopgave vermeld staan.
Dan ziet het er opeens heel echt uit.

zondag 26 augustus 2018

Stijgende lijn

Hoera! Mijn verhaal Duivelskind wordt gepubliceerd in een verhalenbundel van uitgeverij LetterRijn.
Dit jaar was de 3e keer dat ik meedeed en er is duidelijk een stijgende lijn te zien.
In 2016 deed ik voor het eerst mee. Het thema was toen ‘NordicNoir’. Ik schreef een spannend verhaal over een overtocht naar Vlieland met hevige wind waarbij toen de boegdeur uit het schip geslagen werd. Ik viel niet in de prijzen, maar ik was een ervaring rijker. Ik had een verhaal geschreven van bijna 4500 woorden met een kop en een staart, waarin verschillende personages voorkwamen met ieder hun eigen belangen.
Vorig jaar deed ik mee met de verhalenwedstrijd met het thema ‘Verborgen’. Over geheimen die maar beter niet aan het licht kunnen komen. Ik leverde mijn verhaal ‘Besmet’ in, een verhaal over een dodelijk virus. Dit verhaal kwam op de longlist. Daarmee was ik een stap verder dan het jaar ervoor.
Dit jaar was het thema ‘Deadline’. Een eerste idee kwam niet van de grond en ik wilde liever iets doen met de heksenvervolging. Dit ging beter, binnen een week was de eerste versie af. Mijn vaste achterban heeft er kritisch naar gekeken. Eerder dit jaar had ik Bas Steman geïnterviewd over zijn boek ‘Morgan-een liefde’, dus ik vroeg ook hem naar tips voor mijn verhaal. Hij attendeerde me vooral op ‘show, don’t tell’, waardoor het verhaal echt tot leven kwam.
In juni hoorde ik dat mijn verhaal op de longlist stond. Begin augustus kreeg ik bericht dat het gepubliceerd wordt in de verhalenbundel. Ik ben als een kind zo blij, maar ben ook benieuwd hoe het nu verder gaat.

woensdag 8 augustus 2018

Vroeger

In de tijd van Caddy, de ‘knisper-knasper-lekker-neddie’, toen Twix nog Raider heette en M&M’s Treets en Bonitos (smelt in de mond, niet in de hand), toen je nog Smarties kon kopen (je proeft de chocola, in zoveel kleuren) en Caramac, was ik niet bang voor de tandarts, want ik had zo goed gepoetst met Colgate Bi-Fluor.

donderdag 2 augustus 2018

Oneindige knoop

Er fonkelt iets op de bodem van het zwembad. Het blijkt een gouden ketting met een hanger van de oneindige knoop. Ik grijp ernaar, maar door een stekende pijn laat ik los. Eenmaal boven water waar ik kan staan bekijk ik mijn pijnlijke hand. Er staat een donkere afdruk van de knoop in mijn hand gebrand. Ik krijg hem niet weggepoetst.

Er doemt een man voor me op. Op zijn borst heeft hij dezelfde beeltenis. Zwijgend pakt hij mijn hand en drukt hem tegen zijn borst. Ik voel hoe de afbeeldingen samensmelten.
Voor altijd met elkaar in de knoop.

woensdag 1 augustus 2018

Een klein leven – Hanya Yanagihara

Aan te raden?
Nee, ik vind het een langdradig verhaal. Als ik aan een boek begin wil ik hem hoe dan ook uitlezen, maar de eerste 400 bladzijden waren een taaie kluif. De schrijfster laat je kennismaken met vier vrienden die elkaar vanaf de studietijd kennen en daarbij beschrijft ze met name de gedachten van deze mannen en de onderliggende verstandhoudingen. Een van de mannen is stil en erg onzeker over zichzelf. Er wordt gesuggereerd dat hij een heftig verleden heeft, maar dat blijft lang onduidelijk. Er wordt vooral beschreven waarmee hij worstelt in zijn leven en dat maakt dat hij lang in de slachtofferrol blijft zitten. Ik vind dat niet boeiend. Het verhaal had geen vaart, ik vond dat er te weinig gebeurde.

Waar gaat het over?
Het verhaal gaat over vier jongens, hun vriendschap wordt vanaf hun studietijd beschreven en het boek volgt ze verder hun hele leven. Een van de mannen is erg teruggetrokken. Niemand weet precies wat hij heeft meegemaakt, maar dit is geen item. De vrienden accepteren het van hem en vragen hem er niet naar. Ze zijn er wel in geïnteresseerd, maar vragen er niet direct naar. Je maakt de ontwikkeling van deze man (van ontkenning van de feiten onder ogen zien) van dichtbij mee en je krijgt als lezer pas iets te weten als de hoofdpersoon daar zelf klaar voor is.
Het is een heel aannemelijk scenario, dat een vriendschap tussen vier mannen zo zou kunnen verlopen, dus het is heel authentiek geschreven. Alle aspecten van een vriendschap komen voorbij. Maar de onzekerheid en de gevoelens en gedachten tijdens het leven van de hoofdpersoon is het meest uitgebreid beschreven.

Wat vond ik ervan?
Ik mis de actie in dit boek. De ontwikkeling van de hoofdpersoon schiet niet op. Zijn eigen tegenstrijdige gedachten geven soms hoop op verbetering, maar die blijft lang uit. De eerste 400 bladzijden schoten niet op, daarna gebeurt er iets dat dingen losmaakt bij de hoofdpersoon. Daardoor zijn de laatste 350 bladzijden van het boek wat makkelijker lezen dan de eerste helft, maar alsnog riep het bij mij veel weerstand op.

De schrijfstijl is vaak onnodig ingewikkeld. De schrijfster maakt lange zinnen met hierbinnen allerlei van bijzinnen waarin vaak nog flashbacks zijn verwerkt. Er staat veel uitleg tussen haakjes of tussen gedachtestreepjes. Ik moest sommige zinnen meerdere keren lezen voordat ik snapte wat er stond. Dit vertraagt het verhaal. Daarnaast geeft de schrijfster naar mijn idee te veel kleine hints over wat er gaat gebeuren, waardoor de spanning wegvloeit.

Het verhaal is het meest geschreven in de 3e persoon en in de verleden tijd. Een nieuw hoofdstuk begint soms vanuit een ander perspectief, niet altijd. Het is niet altijd meteen duidelijk vanuit wie het geschreven is. En als je de verkeerde persoon erbij bedacht hebt dan kan je het hele stuk weer opnieuw lezen.

Natuurlijk zitten er ook positieve punten aan het boek. Het is heel knap geschreven. De schrijver laat de lezer zó in iemands hoofd kijken, terwijl die persoon erg met zichzelf in de knoop zit. De onderlinge verhoudingen zijn erg goed beschreven. De lezer is getuige van de twijfels en de zorgen die de vrienden om de hoofdpersoon hebben, elk op hun eigen manier. Ook lees je over het geduld dat de vrienden opbrengen en dat ze zijn soms lastige karakter respecteren. Uiteraard gaat dat de een gemakkelijker af dan de ander.
Alle ingewikkelde zinnen blijken uiteindelijk te kloppen, en dat lijkt me een enorme opgave in zo’n omvangrijk boek. 

Hou je van filosofische boeken waarin iemands gedachten erg uitvergroot worden, dan is het wellicht een boek voor jou. Maar zelf lees ik liever iets anders.

maandag 30 juli 2018

Absurditeiten

Het hete weer heeft me lamgeslagen. Het mag een wonder heten, maar ik doe helemaal niets. Daar ben ik normaal gesproken niet goed in, maar als het kwik boven de 35 graden uitkomt vervalt de wet van ‘moeten’ schijnbaar.

Nu ik meer tot rust kom, krijg ik meer ideeën waarover ik zou kunnen schrijven.
Neem het UKV. De leden van de Facebookgroep van Schrijven Online – Ultrakorte Verhalen schudden deze verhaaltjes vrij gemakkelijk uit de mouw, lijkt mij.

Bij mij gaat het niet vanzelf. Met een beetje geluk valt me iets op en blijft het als een soort suikerspin ronddraaien in mijn hoofd. Daarna moet ik er echt voor gaan zitten om het uit te werken. Het resultaat is meestal vrij braaf. Terwijl, als ik de schrijfsels van de anderen lees, ik een grote voorkeur heb voor die waarin de meest absurde dingen zich voordoen.

Maar nu het zo warm is en ik weinig aan mijn hoofd heb, vallen me meer dingen op en die gaan een geheel eigen leven leiden. Vooral tijdens het doezelen en dommelen trekken de meest absurde dingen in mijn hoofd voorbij. Dan is het zaak alles zo snel mogelijk ergens te noteren, anders ben ik het zo weer kwijt.

Natuurlijk moet ik er dan alsnog voor gaan zitten om het goed op papier te krijgen en juist dat valt me zwaar met de hitte.

zondag 15 juli 2018

De legende van de Vuurvogel - Femke Dekker

Genre: kinderboek (9-11 jaar)

Aan te raden?
JA,het is een spannend verhaal, heel beeldend geschreven. De wereld die de auteur beschrijft zie je meteen helemaal voor je. Voorin het boek zit een plattegrond van het gebied waar het verhaal zich afspeelt, wat alles nog meer duidelijk maakt. Het verhaal is boeiend, als je eraan begint wil je steeds weer weten hoe het verder gaat. Een echte pageturner dus.

Waar gaat het over?
Elk jaar wordt in het dorp waar Ravian woont de legende van de vuurvogel verteld. Volgens deze legende verliest de vuurvogel één keer in de honderd jaar een van zijn veren. Degene die deze veer vindt moet hem naar de Gele Steen brengen, ergens ver weg in de bergen. Een barre en moeilijke tocht, maar de beloning is groot. Ravian heeft een hele bijzondere veer gevonden en het is dit jaar precies honderd jaar geleden dat iemand de veer gevonden heeft. Zou het de magische veer uit de legende zijn? Ravian hoopt van niet.

Het dorp waarin hij woont is arm en zijn zusje is heel ziek. Ravian ziet erg op tegen de moeilijke tocht naar de Gele Steen en weet ook niet zeker of zijn moeder hem zolang kan missen. Ravian heeft geen vader meer, en wie moet zijn moeder helpen met het zware werk als hij naar de Gele Steen gaat. Maar de vuurvogel kiest de drager van zijn veer, en diegene komt er niet onderuit.

Ravian begint aan de barre tocht en beleeft mooie, maar ook hele spannende avonturen. De vraag is natuurlijk of hij de tocht naar de Gele Steen gaat volbrengen en of hij daarmee de problemen in het dorp en met zijn zusje kan oplossen.

Wat vond ik ervan?
Ik vond het een prachtig verhaal, eigenlijk is het een soort sprookje. Er komt heel veel aan bod zonder dat dit er te dik bovenop ligt of dat het belerend is. De reis is spannend, er gebeurt telkens weer iets nieuws, waardoor je benieuwd bent hoe dat afloopt.

De personages zijn levendig beschreven, vooral van Ravian krijg je een goed beeld. Je leeft erg met hem mee tijdens zijn reis, bijna alsof je in zijn voetsporen treedt. Een leuk detail is ook dat de veer signalen afgeeft, die Ravian gaandeweg het verhaal leert herkennen en jij als lezer dus ook.

Het land waar het zich afspeelt is een niet-bestaand land en veel kinderen zullen zich de armoede van toen en het leven van toen misschien niet goed kunnen voorstellen, maar dat is geen probleem, omdat Femke zo beeldend schrijft, dat er zich bijna een film van het verhaal in je hoofd afspeelt. Erg knap gedaan. En het is fijn dat er een plattegrond voorin het boek zit, zodat je een beetje weet hoe de tocht verloopt, waar hij is en wat zijn doel is. Dat maakt het voor kinderen waarschijnlijk nog levendiger.

zondag 8 juli 2018

Drieëntwintig dagboeken

Jaren geleden ging het niet goed met mij. Mijn hoofd was een grote chaotische kluwen met gedachten, mijn gevoel stond op scherp en ik kreeg het allemaal niet op orde. Toen ben ik gaan schrijven, dagelijks, vooral ’s avonds en ’s nachts om alle monsters die zich in het donker aan mij opdrongen te verslaan. Alles wat op papier stond, mocht weg uit mijn hoofd.

Ruim zes jaar heeft het geduurd voor ik mijn gedachten in bedwang had en het schrijven kon afbouwen. In totaal schreef ik drieëntwintig dagboeken vol.

Ooit had ik het idee om er iets mee te doen, om een boek te schrijven over de wijze lessen die ik in die tijd heb geleerd. Maar tegelijkertijd vroeg ik me af wie daarop zat tet wachten.

Daaruit ontstond het idee om het verhaal in een kinderboek om te zetten. Dat was minder bedreigend en de personen die in mijn boek voorkwamen kon ik ombouwen naar minder bedreigende en (niet onbelangrijk) onherkenbare personages.

Nadat ik vorige week besloot mijn kinderboek te laten voor wat het was, ben ik opnieuw begonnen met het overschrijven van mijn dagboeken op de computer. Nu kijk ik er met andere ogen naar. Wat is bruikbaar voor een boek? Welke personages zijn boeiend? Ik ben nog steeds bij het eerste boek en er zit zoveel in. Nog tweeëntwintig boeken vol met inspiratie te gaan. Wat een rijkdom! 

vrijdag 6 juli 2018

Over leven en schrijven - Stephen King


Genre: schrijfboek

Aan te raden?
JA, absoluut. Zelfs of misschien wel juist als je wars bent van boeken waarin wordt verteld hoe je een boek moet schrijven. Stephen King heeft ook lang getwijfeld in wat voor vorm hij een boek als dit zou willen schrijven. Een vraag van een vriendin van hem zette hem ertoe aan het op deze manier te doen. Hij vertelt over het schrijven op zijn eigen manier. Het is geen standaard schrijfboek, al komen alle ter zake doende onderwerpen natuurlijk even zo goed wel aan bod.


Waar gaat het over?
De titel geeft precies weer waar het over gaat. Het gaat over het leven van Stephen King (dit deel noemt hij zijn C.V.) en daarnaast gaat het over het schrijven van verhalen en boeken. King is heel open over de manier waarop hij schrijft, maar realiseert zich ook dat deze manier voor hem werkt, en dat het voor de lezer anders kan zijn. Hij legt ook goed uit waarom het voor hem werkt.

Het boek bestaat uit verschillende delen.

1e voorwoord: hoe kwam hij op het idee dit boek te schrijven?
2e voorwoord: waarom een kort boek?
3e voorwoord: de redacteur heeft altijd gelijk (korte noot voor zijn redacteur)

C.V.: Wat heeft Stephen King als schrijver gevormd? Stephen King vertelt over wazige herinneringen die als flarden opduiken en die als inspiratie of als basis dienen voor zijn verhalen.

Wat schrijven is: telepathie volgens King. In dit hoofdstuk legt hij dat uit.

Over schrijven: wat heb je nodig om te schrijven, wat moet je weten en hoe gebruik je je gereedschap en je theorie. Hij behandelt de vragen die hij als schrijver vaak krijgt van schrijvers tijdens seminars en workshops en heeft zijn antwoord op die vragen uitgeschreven. Ook leuk: zijn verhelderende mening over schrijfseminars, retraites en workshops.
Over het leven: een nawoord: het ongeluk

Wat vond ik ervan?
Ik heb ervan genoten. Stephen King is een meester in het vertellen, of het nu een eng verhaal is of een informatief boek. Hij neemt je mee door zijn leven en laat zien waar hij zijn inspiratie vandaan haalt, welke plek uit zijn jeugd in meerdere boeken voorkomt (onder verschillende namen), wie er model hebben gestaan voor het personage van Carrie. Hij schrijft vol lof over zijn vrouw en vertelt welke rol zij nog altijd speelt bij het schrijfproces. Hij vertelt hoe hij zijn verhalen schrijft, laat letterlijk zien hoe hij zijn eerste versie redigeert en waarom hij tekst verwijdert of verandert.
Hij is heel open en heel direct en dat is heel verhelderend. En je kunt aan alles merken, ook in dit boek, dat hij heel erg van schrijven houdt. En van lezen, dat kan niet zonder elkaar, aldus King.
Tijdens het lezen bedacht ik dat ik nog nooit een boek van hem gelezen heb. Ik heb veel films gezien die op zijn boeken gebaseerd waren, maar die vond ik eigenlijk altijd net een tikkeltje over de top. Griezelen voor gevorderden. Horror 3.0. Maar dit boek maakte me zo nieuwsgierig naar zijn schrijfstijl, dat ik direct zijn laatste boek ‘De Buitenstaander’ heb besteld. Uiteraard volgt daar een recensie van zodra ik hem gelezen heb. Maar er zijn nog veel andere boeken te gaan….

zondag 1 juli 2018

Radicale besluiten

Afgelopen week besloot ik om nu echt de eerste versie van mijn kinderboek af te maken. Het plan ligt klaar (beoordeeld met een 10) en het begin is er (> 10.000 woorden, 1e versie).

Toch voldeed het niet aan mijn verwachtingen, ik liep steeds vast. Waarom? Ik houd van intriges en moeizame relaties tussen psychisch complexe persoonlijkheden. Veel te lastig voor jonge kinderen. Maar de setting en personages in het verhaal dat ik had bedacht zijn niet geschikt voor oudere kinderen.
Met tegenzin nam ik het besluit ermee te stoppen, hoe lang dit idee ook al in mijn hoofd zit en hoe sterk het gevoel is dat dit het verhaal is dat ik moet gaan schrijven. Ik moest aan mezelf toegeven dat ik nooit kinderboeken lees, dat de boeken die in de winkel liggen me niet eens aanspreken. Daarbij heb ik geen enkele feeling meer met de doelgroep, nu ik al jaren niet meer in het onderwijs werk en mijn eigen kinderen volwassen zijn.

Er viel een zware last van mijn schouders en er komt volop ruimte voor nieuwe dingen.
Er dienen zich gelijk allemaal nieuwe ideeën aan: ingrijpende situaties, ingewikkelde relaties, intriges en bedrog. Wie houdt wie voor de gek. Zoiets. Maar er broeit nog veel meer. Ik ga aan de slag! Een kinderboek schrijven kan altijd nog.